Saturday, May 2, 2020

WAGAH BORDER GATE.





WAGAH  KAPISI

Pakistan ile Hindistan arasındaki en önemli kara ve demir yolu kapısı burası.
Pakistan tarafında  WAHGA ,  Hint tarafında WAGAH  olarak isimlendiriliyor.
Lahor şehir merkezine sadece 25 km uzaklıkta. Geçişte çok zaman kaybedildiğini öğrendiğimiz için sabah erkenden yola koyulduk. Elde kalan Paki  rupilerini  dolara çevirmek istedik ama döviz büroları çevirmediler. 
Küçük otobüsümüzle kalabalık trafik içinden geçerek yaklaşık 1 saatte geçip, sınıra 1.5 km kala durduk.  Türk ve Paki rehberlerimizden ayrılıp, valizlerimiz ile birlikte lunaparklarda çalışanları andıran,   traktörün çektiği mini bir trene bindirildik. 500 metre sonra Paki askerleri bizleri kontrol etti. Köpekler valizleri yokladı. Ve sonra tekrar 500 metre sonra gümrük binasının önünde trenden indik. Hamallar valizlerimizi içeri taşıdılar.
Pasaport kontrolünde 3 sivil memur ellerinde ki düz beyaz A4 kağıda  gruptakilerin isimlerini elle yazdılar. Grubun tek erkeği olarak bana listeyi verdiler  ve  hanımların isimlerinin yanına  eşlerinin isimlerini yazmamı istediler. Kimi bekar kimi dul olan hatunlara sormadan  pasaportlarına bakarak babalarının isimlerini yazıp listeyi tamamladım. Hiç itiraz etmediler. Valizlerimiz ise  X  rayden temizce geçti.
Sonunda yaklaşık 2 saatte Pakistan sınır kapısından   elimizde   valizlerimizle birlikte tampon bölgeye geçmeyi başardık.

Burası tam  bir  stadyum. Sağda ve solda en az 10 bin kişilik  tribünler  var. Biz Pakistan tarafındaki kale arkasından sahaya girmiş olduk. Yerde yeşil çimen yerine asfalt var.  Öğle sıcağında valizlerimizi çekerek santraya kadar yürüdük. Santra yuvarlağının tam ortasında  demir  kapı var. Kapının beri tarafında Pakistan  öte tarafında Hindistan bayrakları asılı.  Sürgülü demir kapıdan Hint tarafına  geçtik .
Stadyumun Hint tarafındaki tribünler daha   yüksek, en az 20 bin kişilik  kapasitede ve üstü kapalı. Yine valizlerimizi çekerek bu sefer Hint kale arkasına kadar yürüyüp
Hint pasaport kontrolüne geldik.  Gayet modern bir şekilde bilgisayarlı ve fotolu  kontrolden  geçip 5 dakikada işimiz tamamlandı. Hindistan ve Pakistan arasındaki  fark  belli olmuştu. Binanın çıkışında  iki ülkenin savaş çığlığı attığı günlerde  Pakistan dan vize alamayan Türk rehberimiz  Begüm hanım bizi karşıladı.

Yakındaki bir karayolu dinlenme tesisinde 3 saat dinlenip oyalandıktan sonra akşamüzeri tekrar sınır kapısına döndük. Yer kapmak için biraz erken gitmişiz. Çok sıkı polis kontrolünden geçip stadyuma ama bu sefer tribünlere yerleştik. Öğlen sıcağında kimselerin bulunmadığı stadyuma akın akın insanlar dolmağa başladı.  Hintliler değil turistlerde kafileler halinde geliyordu.  Genelde Hintlileri karşı taraftaki tribünlere, turistleri de bu taraftaki tribünlere aldılar. Aynı hazırlıklar Pakistan tarafındaki tribünlerde de yapılıyordu.


Tören için hazırlanmış  Hint  askerleri,  haki renkli ve başlarında portakal rengi  püsküllü  tuğlu   üniformalar giyerken. Paki  askerleri  aynı model  ama siyah renkli ve sarı püsküllü  üniformalar giyiyordu.
Saat 5 de  çok yüksek volümlü ses ve müzik  eşliğinde tören başladı. Önce  Hint marşları eşliğinde karşı tribünden sahaya inen kadınlar  santra çizgisine kadar yürüdüler, daha sonra aynı şeyi erkekler yaparak tribünlerdeki yerlerini aldılar.
Benzer  gösteriler  aynı anda stadın öte tarafında da yapıldığı için müzik ve gürültü
iki  misli  oluyordu.
Daha sonra Denizli horozlarının yaptığı gibi tek nefeste ne kadar uzun nara atılır yarışmasına çıkmışcasına   askerlerin  nara gibi komutları  paralelinde ayaklarını kafalarına kadar kaldırarak yürüyen  kadın ve erkek askerlerin geçidi ile devam etti.  Santra noktasındaki kapıdaki Hint ve Paki askerlerinin birbirlerine karşı yaptığı acayip hareketleri ile  bayrakları indirip ve  kapıyı kapatmaları  ile biten,  çok gürültülü, çok monoton , çok komik, çok rekabetçi  ama eşi benzeri olmayan bir törene şahit olduk.
Taraflar   ZİNDABAD  HİNDUSTAN,   ZİNDABAD  PAKİSTAN  sloganları ile  töreni tamamladılar.   Zindabad   çok yaşa  demek  galiba.  

Kafamda bir sürü soru oluştu.
   İki ülke neden bu kadar rekabet içinde.?
   Neden bu kadar turist çekiyor?
   Neden ücretsiz yapılıyor?
   Neden  her akşam tekrar ediliyor.? 
 Tören sonrası minibüsümüz ile  25 km  uzaklıktaki Amritsar  a gideceğiz.



https://photos.app.goo.gl/o23H4oQuYMq2rNnv6

No comments:

Post a Comment